Gerard van Dongen, a grimpé 25x l'Italiaanse Weg !
Gerard van Dongen, Parrain de l' Italiaanseweg.
Un BIG qui lui évoque de très bons souvenirs et le terrain idéal pour son Ironbig . Lisez-en plus .....
Voor het BIG brevet moet je iedere beklimming minimaal één keer uitvoeren.
Voor wie dit niet genoeg is heeft de BIG organisatie het concept peetvader
bedacht. Je kan peetvader van een beklimming worden door deze 25 keer uit te voeren.
Afhankelijk van het aantal te overbruggen hoogtemeters moet je de 25
beklimmingen binnen één dag, één maand of één jaar uitvoeren.
Het is vanzelfsprekend dat deelnemers dan kiezen voor een beklimming bij hun
in de buurt. Daarnaast neem je voor een dergelijke beklimming natuurlijk een
beklimming die je goed ligt en waar je op de een of andere manier een band
mee hebt.
Voor mij is de keus gevallen op de Italiaanseweg. Wie mijn fietshistorie
kent zal deze keuze wel begrijpen. Mijn zwak voor Italië en alles wat daar mee te maken heeft is algemeen bekend. De Italiaanseweg was ook de eerste BIG die ik beklom met mijn Italiaanse vriendjes tijdens het Dutch BIG weekend. Over symboliek gesproken! Het waren overigens ook de eerste Italianen die voor het BIG brevet deze beklimming fietste.
Ook was deze BIG de eerste Nederlandse BIG die ik met mijn dochter fietste. Verder vind ik het met die klinkers en twee haarspeldbochten een erg leuke beklimming in een prachtige bijna sprookjesachtige omgeving. Dat ik binnen een uur reistijd aan de voet van deze BIG kan staan maakt het plan om peetvader te worden ook nog eens goed uitvoerbaar.
Vanmiddag was het zover. Om kwart voor acht was ik al aan het werk om zeker om half een van kantoor te kunnen vertrekken. Fiets en sporttas lagen al in de auto en ik kon zo op pad.
De Italiaanseweg is geen mega klim. 1100 meter lang en maximaal 9 procent en totaal moet je 42 meter aan hoogte overwinnen. Doe je dit 25 keer maak je toch dik duizend hoogtemeters.
Uiteraard op m'n Coppi en in de "maglia tricolore". Deze trui heb ik recent van mijn Italiaanse vriendjes gekregen en het zou wel een hele grote misser zijn om op zo'n dag als vandaag iets anders aan te doen. Zelfs de pen die ik gebruikte om te turven heb ik van de Italianen. Opdruk
GS Ferrari maar zo snel ging het allemaal niet.
De eerste keer fladder je natuurlijk zo omhoog. De vorm is op dit moment uitstekend en een kilometer op de macht omhoog stelt dan niks voor. Na een paar keer had ik wel door dat tussentijden aan de voet en op de top opschrijven te veel tijd ging kosten. Dus gewoon op de fiets blijven en alleen maar turven. De eerste vijf beklimmingen heb ik rustig aan gedaan en
een groot deel van de foto's gemaakt. Toen heb ik 15 beklimmingen volle bak gereden. Ook in de afdaling flink doorgetrapt. De laatste vijf beklimmingen heb ik weer wat meer tijd voor andere dingen genomen en nog wat foto's gemaakt.
Na de eerste beklimming kwam ik Belgen (op toerfietsen) tegen. Altijd leuk voor een praatje.
Na de tweede afdaling kwam ik Italiaanse wandelaars tegen. Altijd leuk voor een praatje.
Daarna werd het op een enkele eekhoorn na gruwelijk stil. Bijna twee uur lang niemand gezien en je zit de hele tijd onder de bomen.
Ik vind een dergelijk onderneming dan ook vooral mentaal een opgave. Ik ben dan toch zo'n type wat na een keer of tien de aandacht er nog nauwelijks bij kan houden. Ik zie kansen als fotograaf, als MTBer of gewoon doorrijden naar een tent waar je appeltaart kan krijgen.
Buiten de paar keer voor de foto's ben ik niet gestopt. Omdat het niet erg warm was (ieder die ik tegenkwam had een jas aan) had ik aan twee bidons net genoeg.
De 15 beklimmingen die ik in één keer doortrok ben ik toch een kleine twee uur mee bezig geweest. Omhoog fietsen, turfje zetten (na 5 keer ben je de tel kwijt), omkeren, afdalen en weer omhoog fietsen. Fysiek is het allemaal prima te doen maar er komt toch een momentje dat je
er even klaar mee bent. Bij mij was dat rond de 17e en 18e keer. Toen ik de 20 voorbij was rook ik de eindstreep en maakte het niet meer uit. Om 13:50 stapte ik op de fiets en om 17:30 trok ik de remmen dicht. Toch was ik blij dat ik de auto zag. Met het volume op 9 en een lichtelijk optimistische muziekkeuze toog ik naar huis: Who's Next!
Om deze heerlijke dag helemaal in stijl af te ronden had ik papardelle met Bolognese saus gemaakt. De saus heeft gisteren ruim drie uur opgestaan. Heerlijk!!!! Na een middag Italiaanseweg gaat zo’n bordje Italiaans eten er prima in..Extra leuk aan tafel was natuurlijk dat dochterlief kon meepraten hoe het is om de Italiaanseweg op te fietsen.
1 fiets, 1 helling, 1 pan pasta.........zoveel heb je niet nodig om ergens een mooie dag van te maken.......
De foto's kan je hier vinden.